Przestrzenny rozkład stanowisk dubelta w obrębie jego areału występowania jest w dużej mierze wynikiem strategii rozrodczej gatunku (Kålås i in. 1997b). Samce dubelta gromadzą się o zmierzchu w miejscach zwanych tokowiskami, gdzie podczas toków prezentują swoje cechy przed samicami (Lemnell 1978). W obrębie areny tokowiska większość samców posiada aktywnie bronione niewielkie terytoria (Avery i Sherwood 1982). Toki są bardzo energochłonnym procesem (do 4.9 BMR), w wyniku którego niektóre samce podczas jednej nocy mogą stracić nawet do 7% masy ciała (Höglund i in. 1992). Aby możliwe było „zrekompensowanie” tak dużych strat energetycznych poniesionych w ciągu nocy oraz kontynuacja toków – trwających w Polsce ok. 2 miesięcy – dubelty mogą występować wyłącznie w miejscach zasobnych w pożywnie. Uwarunkowania te doprowadziły do silnej specjalizacji siedliskowej i pokarmowej gatunku (Løfaldli i in. 1992) wpływając na bardzo nierównomierne rozmieszczenie tokowisk dubelta (Kålås i in. 1997b).
Arena tokowiska ma zazwyczaj powierzchnię od kilkudziesięciu do stu metrów kwadratowych, ale zdarza się, że osiąga powierzchnię nawet do 1 ha. Tokowisko często zlokalizowane jest na niewielkim wyniesieniu terenu porośniętym niską roślinnością zielną, jednak nie jest to regułą, gdyż niektóre areny nie wyróżniają się niczym szczególnym wśród siedlisk je otaczających. W przypadku stabilnych warunków siedliskowych (na tokowisku, jak i w jego okolicy), często są one lokalizowane z roku na rok w tych samych miejscach lub tylko nieznacznie się przesuwają. Niewielkie tokowiska, liczące do 5 samców, są bardziej podatne na przesunięcia i w miejscach o niestabilnych warunkach siedliskowych mogą mieć charakter efemeryczny (Korniluk i in. 2015). Samce kopulują z kilkoma samicami, ale również samica może kopulować z więcej niż jednym samcem. Więzi między partnerami są bardzo luźne, jednak wybór samców przez samicę jest silnie specyficzny. Szacuje się, że tylko połowa samców obecnych na tokowisku bierze udział w reprodukcji, a „najlepszy” samiec może uczestniczyć w ponad 30% wszystkich kopulacji (Höglund i Lundberg 1987, Fiske i in. 1994). Ze względu na tak silną selekcję partnera oraz bardzo złożony system rozrodczy dubelta, do sprawnego funkcjonowania doboru płciowego niezbędna jest odpowiednia liczba samców na tokowisku. Jest ona trudna do określenia, jednak w przypadku tokowisk liczących zaledwie kilka samców, możemy się spodziewać zubożenia puli genowej w populacji i w konsekwencji jej osłabienia.
Samce nie biorą udziału w wysiadywaniu jaj i nie opiekują się potomstwem (Cramp i Simons 1983). Prawdopodobnie dlatego okolice miejsc wybieranych przez samice na gniazda muszą być również zasobne w pożywienie, gdyż koszt energetyczny związany z wysiadywaniem i wodzeniem młodych nie rozkłada się na obydwoje rodziców.
Arena tokowiska ma zazwyczaj powierzchnię od kilkudziesięciu do stu metrów kwadratowych, ale zdarza się, że osiąga powierzchnię nawet do 1 ha. Tokowisko często zlokalizowane jest na niewielkim wyniesieniu terenu porośniętym niską roślinnością zielną, jednak nie jest to regułą, gdyż niektóre areny nie wyróżniają się niczym szczególnym wśród siedlisk je otaczających. W przypadku stabilnych warunków siedliskowych (na tokowisku, jak i w jego okolicy), często są one lokalizowane z roku na rok w tych samych miejscach lub tylko nieznacznie się przesuwają. Niewielkie tokowiska, liczące do 5 samców, są bardziej podatne na przesunięcia i w miejscach o niestabilnych warunkach siedliskowych mogą mieć charakter efemeryczny (Korniluk i in. 2015). Samce kopulują z kilkoma samicami, ale również samica może kopulować z więcej niż jednym samcem. Więzi między partnerami są bardzo luźne, jednak wybór samców przez samicę jest silnie specyficzny. Szacuje się, że tylko połowa samców obecnych na tokowisku bierze udział w reprodukcji, a „najlepszy” samiec może uczestniczyć w ponad 30% wszystkich kopulacji (Höglund i Lundberg 1987, Fiske i in. 1994). Ze względu na tak silną selekcję partnera oraz bardzo złożony system rozrodczy dubelta, do sprawnego funkcjonowania doboru płciowego niezbędna jest odpowiednia liczba samców na tokowisku. Jest ona trudna do określenia, jednak w przypadku tokowisk liczących zaledwie kilka samców, możemy się spodziewać zubożenia puli genowej w populacji i w konsekwencji jej osłabienia.
Samce nie biorą udziału w wysiadywaniu jaj i nie opiekują się potomstwem (Cramp i Simons 1983). Prawdopodobnie dlatego okolice miejsc wybieranych przez samice na gniazda muszą być również zasobne w pożywienie, gdyż koszt energetyczny związany z wysiadywaniem i wodzeniem młodych nie rozkłada się na obydwoje rodziców.
