Dubelt żywi się głównie bezkręgowcami znajdującymi się w wierzchniej warstwie gleby. Dietę może jednak również uzupełniać bezkręgowcami naziemnymi oraz owocami i nasionami roślin (Cramp i Simmons 1983). Badania prowadzone w Skandynawii wskazują, że jest on specjalistą pokarmowym, gdyż nawet do 90% jego diety mogą stanowić dżdżownice (Løfaldli i in. 1992). Przypuszcza się jednak, że w populacji nizinnej na siedliskach mocno uwodnionych, gdzie nie jest możliwa obecność dżdżownic ze względu na anaerobowe warunki glebowe, znaczną część jego diety mogą stanowić także drobne ślimaki i pijawki. Badania występowania bezkręgowców glebowych, przeprowadzone w okolicy dwóch tokowisk dubelta w DGN wskazują, iż największy udział w ogólnej biomasie bezkręgowców - zarówno z miejsc losowych jak i miejsc żerowania dubelta - miały dżdżownice (75%), larwy i poczwarki owadów (16,0%) oraz pijawki i ślimaki (4,0 i 2,7%). Biomasa bezkręgowców w próbach gleby zebranych z miejsc obserwacji dubelta w latach 2013-2014 była większa (N=188, 0,493±0,703g; IQR=0,020-0,656g; max. 5,801g) w porównaniu z biomasą z prób losowych (N= 365, 0,434±0,551g; IQR=0,058-0,621g; max. 4,284g), jednak różnice te nie były istotne statystycznie, chociaż prawidłowość ta była widoczna w przypadku obu sezonów badawczych. Biomasa dżdżownic, w przeliczeniu na 100 prób była większa w przypadku prób losowych (0,348±0,500g; IQR=0,000-0,482g) niż nielosowych (0,324±0,465g; IQR=0,000-0,407g), ale różnice te nie były istotne. Analiza wykonana niezależnie dla obu sezonów badawczych wykazała nieco odmienne wyniki. W 2013 r. biomasa dżdżownic była większa w próbach losowych w porównaniu do prób zebranych w miejscach żerowania, zaś w 2014 r. sytuacja była odwrotna. Jednak w obu sezonach różnice te nie były istotne statystycznie (M. Sielezniew - dane niepubl.). Wyniki te wskazują, że w miejscach występowania gatunku silniejszy wpływ na selekcję miejsc żerowania dubelta mają pozostałe parametry siedlisk (struktura roślinności, grząskość i wilgotność) niż zawartość bezkręgowców w glebie. Niepokojący jest jednak fakt stwierdzenia relatywnie niewielkiej zasobności gleby w dżdżownice w porównaniu do wyników ze Skandynawii. Średnia biomasa dżdżownic w przeliczeniu na 1 m2 gleby do głębokości 10 cm w miejscach żerowania dubelta dla wszystkich prób oraz dla tych, w których znaleziono dżdżownice wyniosła w Polsce odpowiednio 14,40 g oraz 21,66 g (N=188, N=125, M. Sielezniew - dane niepubl.) zaś w Skandynawii w obrębie siedlisk, w których stwierdzano żerujące dubelty odpowiadała średnio 40,67 g (Løfaldli i in. 1992). Wynik ten sugeruje niższą jakość siedlisk dubelta pod względem zasobności w pokarm w stosunku do siedlisk występujących w górach skandynawskich.