W obrębie siedlisk krajobrazowych, w których występuje dubelt, ptaki wybierają na żerowiska w sposób selektywny1 mikrosiedliska o określonych parametrach, zlokalizowane w szerokim spektrum zbiorowisk roślinnych. W oparciu o badania prowadzone w madowej części DGN w latach 2013-2014 określono szereg parametrów siedlisk charakteryzujących żerowiska dubelta (M. Korniluk – dane niepubl.). Najbardziej wyraźną selektywność zaobserwowano w stosunku do wilgotności i grząskości gruntu oraz struktury roślinności. Samce dubeltów wybierały miejsca o umiarkowanej wilgotności (N=86, średnia wilgotność gleby = 3,592, SD=1,44), w wyjątkowych przypadkach z obecną wodą na powierzchni gruntu, jednak unikały siedlisk mocno zalanych. Nie stwierdzono ptaków w lokalizacjach, gdzie poziom zwierciadła wody był wyższy niż 10 cm nad poziomem gruntu, zaś 72% stwierdzeń pochodziło z miejsc, gdzie poziom zwierciadła wód był niższy niż 3 cm nad powierzchnią gruntu. Często były to miejsca na skraju mineralnych wyniesień terenu tzw. grądzików, które ze względu na umiarkowaną wilgotność gleby charakteryzowały się preferowaną przez dubelta dużą grząskością gruntu3 (N=165, średnia grząskość = 6,2 cm, SD=2,22 cm) umożliwiającą dubeltom sprawne żerowanie.
Struktura roślinności miała szczególnie istotne znaczenie przy wyborze siedliska. Na przestrzeni całego okresu lęgowego od początku maja do połowy czerwca ptaki wybierały miejsca o niewysokiej roślinności zielnej (N=175, średnia = 43,5 cm; SD = 20,97 cm), charakteryzującej się znacznym rozluźnieniem zarówno w płaszczyźnie wertykalnej4 (N=173, średnie pokrycie wertykalne = 13,89%; SD = 17,24 %) jak i horyzontalnej5 (N=173, średnie pokrycie horyzontalne = 5,91 m; SD = 4,39 m). Często były to niewielkie płaty siedlisk liczące kilka metrów kwadratowych powstałe w wyniku bardziej intensywnego zgryzania przez roślinożerne kopytne. Istotnym elementem żerowisk okazał się również znaczny udział odkrytej gleby6 (średnia=43,30%, SD=32,05). Ponieważ w zaledwie 7% lokalizacji stwierdzono obecność kęp, a ich wysokość nie przekraczała średnio 9 cm wysokości, możemy uznać, że dubelty unikały turzycowisk o strukturze kępowej. Nie stwierdzano też w żerowiskach obecności krzewów. Mogło to wynikać ze specyfiki powierzchni próbnej, na której prowadzono badania, gdyż w miejscach, w których obecne były krzewy, struktura roślinności zielnej nie odpowiadała preferencjom dubelta.
Struktura roślinności miała szczególnie istotne znaczenie przy wyborze siedliska. Na przestrzeni całego okresu lęgowego od początku maja do połowy czerwca ptaki wybierały miejsca o niewysokiej roślinności zielnej (N=175, średnia = 43,5 cm; SD = 20,97 cm), charakteryzującej się znacznym rozluźnieniem zarówno w płaszczyźnie wertykalnej4 (N=173, średnie pokrycie wertykalne = 13,89%; SD = 17,24 %) jak i horyzontalnej5 (N=173, średnie pokrycie horyzontalne = 5,91 m; SD = 4,39 m). Często były to niewielkie płaty siedlisk liczące kilka metrów kwadratowych powstałe w wyniku bardziej intensywnego zgryzania przez roślinożerne kopytne. Istotnym elementem żerowisk okazał się również znaczny udział odkrytej gleby6 (średnia=43,30%, SD=32,05). Ponieważ w zaledwie 7% lokalizacji stwierdzono obecność kęp, a ich wysokość nie przekraczała średnio 9 cm wysokości, możemy uznać, że dubelty unikały turzycowisk o strukturze kępowej. Nie stwierdzano też w żerowiskach obecności krzewów. Mogło to wynikać ze specyfiki powierzchni próbnej, na której prowadzono badania, gdyż w miejscach, w których obecne były krzewy, struktura roślinności zielnej nie odpowiadała preferencjom dubelta.
Żerowiska dubeltów zlokalizowane były najczęściej na łąkach użytkowanych kośno-pastwiskowo lub łąkach przekształcających się w szuwar turzycowy w wyniku braku użytkowania lub ekstensywnego koszenia po 1 sierpnia w ramach programu rolnośrodowiskowego. Na początku sezonu lęgowego (I dekada maja), żerujące ptaki obserwowano również na nieużytkowanych od kilku lat łąkach – przekształcających się w szuwar turzycowy o strukturze łanowej - jednak wraz ze wzrostem roślinności miejsca te przestały być wykorzystywane przez dubelty ze względu na zbyt wysoką i zwartą roślinność uniemożliwiającą im bezpieczne żerowanie. Wyjątkowo dogodnym żerowiskiem okazały się również niewielkie płaty muraw zalewowych z dominacją mietlicy rozłogowej. Ten typ siedliska ukształtowany był przez wypasane ekstensywnie krowy i konie.
